В. Боратынский. Полещукі

 Пасля рэвалюцыі гэты абрад ўспаміналі не часта, але цяпер адзначаецца ен у Беларусі даволі шырока — звычайна ў Дабравешчанне (7 красавіка). Кажуць, што «на Мацея дарога пацее, на Саракі дрэвы адпускаюцца, на Аляксея рыба хвастом лед ламае, а на Дабравешчанне бусел прылятае». Ну а «бусел прыляцеў — вясна будзе». Бусел — птушка ў беларусаў няпростая. У гаспадароў, чый двор ен облюбует, год павінен быць удалым. Забіць пасланца вясны або зруйнаваць яго гняздо лічылася вялікім грахом. Клічуць вясну дзяўчаты. Яны збіраюцца разам звычайна на якім-небудзь ўзвышаным месцы за вескай або на высокім беразе ракі, сцелюць салому і, сеўшы кружком, спяваюць з вечара да ночы песні-вяснянкі:

Вясна-красна, што нам вынесла?

Нам вынесла саху—барану,

Старым бабам пасядзеннечка,

Маладзіцам кросенкі ткаці,

А дзяўчаткам ды і пагуляці.

Дзе-нідзе на Магілеўшчыне дзяўчаты, убачыўшы ляцяць буслоў, залазілі на дахі хат і спявалі там вяснянкі, заканчваючы кожны куплет заклікам «гу!».

Слава Богу, Што вясна прыйшла!

Я, маладая, каля жыта пайшла.

Расці, жыта, караністае,

Караністае, лапушыстае,

Каб пад неба закачалася,

Каб я, маладая, нажалася

І снапочкаў нанасілася!

З надыходам вечара запальвалі вогнішча і спявалі каля яго, водзячы карагод. Відавочца гэтага свята ў Гомельскім павеце ў 1880-х гадах этнограф Зінаіда Радчанка ўспамінала: Дзяўчаты збіраюцца ўвечары па заканчэнні сваіх работ і становяцца групамі на беразе ракі, а калі няма ракі ці возера, то за вескай, на пляцоўцы, часам ж на большасць прысутных. Гэтыя групы ўсталеўваюцца на далекай адлегласці адна ад другой; калі адна група скончыць свой куплет і ледзь суціхае яе апошняя нота, тады ў аддаленні іншая група працягвае свой куплет". Далей этнограф заўважае: «Вяснянкі адрозніваюцца ад усіх іншых песень са сваім прыпевам, накшталт гукання (у сярэдзіне песні), што гучыць вельмі прыгожа, калі песня раздаецца ў лесе, праляціць па вясновым разліве і адгукнецца далекім рэхам. Ці Не паказвае гэта на вельмі старадаўняе паходжанне вяснянак?»